Een eerste indruk van Marokko

Sinds vrijdag 2 november fiets ik met veel plezier door Marokko. Er zijn alweer heel wat verhalen te vertellen, maar omdat ik nogal wat moeite heb met de Arabisch-Franse toestenborden houd ik de tekst nu even kort. Om toch een indruk te geven, zijn hier alvast enkele fotootjes.

Op twee november vertrek ik om 17:30 op de fiets van het vliegveld van Casablanca. Even later ben ik in het nabijgelegen stadje Deroua op zoek naar een hotel. Ik kom er al snel achter dat er in het stadje helemaal geen hotel is. Mouna en Said, een echtpaar dat ik aanspreek tijdens mijn zoektocht, nodigt me echter uit om bij hen thuis te eten en te overnachten.

Op de foto zie je de vier kinderen van Said en Mouna. Van links naar rechts: Youssef, Yahya, Hajar en de kleine Issmail. De kindere zijn speciaal voor de foto in hun zondagse (of beter gezegd, vrijdagse) kleren gestoken. Issmail draagt de kleren die hij op zijn besnijdenis aanhad (let vooral op de mini-fes).

Ook op drie november kan ik eerst geen slaapplaats vinden. Campings zijn er niet en er zijn simpelweg minder hotels dan verwacht. In Ben Ahmed, het stadje waar ik wil overachten, kan ik, na hulp en bemoeienis van enkele voorbijgangers, politieagenten, de politiecommissaris, de burgemeester en enkele andere hooggeplaatste heren, uiteindelijk terecht in een meisjesinternaat. Bijna alle 186 meisjes zijn naar huis vanwege het lange weekend (6 november is een nationale feestdag) maar vijf vijftienjarige meisjes zijn gebleven. Na het eten (we eten samen pittige vermicelli uit een grote schaal) doen de meisjes zang- en klapspelletjes onder leiding van juffrouw Amal. Juffrouw Amal is de 'begeleidster, vertrouwenspersoon, vriendin en moeder' van de meisjes.

De meisjes en juffrouw Amal noemen mij Mademoiselle Sara en voor het slapen gaan krijg ik van ieder twee kusjes.
De vrouw met de groene hoofddoek op de foto is juffrouw Amal. Een van de meisjes heeft ook mij op creatieve wijze een hoofddoek omgeknoopt.

Het landschap waar ik doorheen fiets is tot nu toe zeer uitgestrekt, ruw en soms wat onherbergzaam. Uren achtereen fiets ik door steenvlaktes af en toe onderbroken door een echte oase of een souk, een marktplaats. Het is prachtig, maar ook wel erg heet en droog. Ik sta daarom voortaan om zes uur op om de koelte van de ochtend mee te pakken.

Op vijf november beland ik weer in een soort meisjesinternaat. Hier wonen oudere meisjes die naar een hogeschool in het stadje El Borouj gaan. Het is erg gezellig op de slaapzaal. De meiden geven een buikdansdemonstratie, epileren elkaars wenkbrauwen en maken henna tattoos. Ook mijn hand is nu versierd. Op de foto zie je mij (met vermoeid en verbrand hoofd) in de djellaba van Hayat. Hayat, die tevens mijn hand versiert heeft met henna, staat rechts van mij. Links staat Fatima, hiphopster en buikdanseres.

Ik op de fiets op weg van El Borouj naar El-Kelaa-des-Sraghna. In El Kemaa heb ik tot mijn grote vreugde een hotel met airco gevonden, waar ik vannacht heerlijk ga slapen. Morgen vroeg op weg naar Marrakesh.

Een souk 'na sluitingstijd' in El-Kelaa-des-Sraghna. Overdag komen hier de boeren uit de omgeving naartoe om hun groente en fruit te verkopen.